Lösch mir die Augen aus: ich kann dich sehn,
wirf mir die Ohren zu: ich kann dich hören,
und ohne Füße kann ich zu dir gehn,
und ohne Mund noch kann ich dich beschwören.
Brich mir die Arme ab, ich fasse dich
mit meinem Herzen wie mit einer Hand,
halt mir das Herz zu, und mein Hirn wird schlagen,
und wirfst du in mein Hirn den Brand,
so werd ich dich auf meinem Blute tragen.
Rilke.
| Ve birden perdeler acilinca… |
Allaha yaklasmaktan korkmanin sebebi,
sana seni Ondan (c.c.) uzaklastiracak sinavlar karsilastiracak olmasiysa,
dini fikirleri beyan edenlerden ve dini olarak adlandiran ortamlardan, Ondan (c.c.) uzaklasmayasin diye uzak duruyorsan, kendini kaybediyor gibi görünüyor ola bilirsin.
Onu (c.c.) kaybetmemek icin, Ondan (c.c.) uzaklasmak…
Imani kaybetmekten ise, Ondan (c.c.) uzaklasmayi tercih etmek. Kendini bunun icin zorlamak. Sana huzur veren seyin bu oldugunu hissetmek. Ve huzur vermesiyle, zorladigin seyi adapte ettigini fark etmek.
Huzur veriyor olmasi, cogu müslümana tuhaf geliyordur. Bilmiyorum, ama tahmin ediyorum. Bunu böyle hisseden tek ben olamam ama ya. Karincadan kücük ve gelmis gecmis sayisi kim bilir kac milyarlara deyinen insanogullarin arasinda tek ben böyle düsünüyor olamam sanki… Ama yinede „birileri anlarmi“ diye düsünmüyorum degil.
Acaba bu duygulara anlayan varmidir? Yada anlamak isteyen… ki… anlasa ne olacakki sanki. Kimse anlamasin. Anlamasada oluyormus demek.
„Ve O (c.c.). O‘dur (c.c.), sana sah damarindan daha yakin olan.“ O (c.c.) anliyor elbette. O yeter insallah. Vesselam.
| … ve hic bir perdenin arkasini göremeyecegini fark edince. |
